Gleðilegt 2023 - Happy 2023 - Frohes 2023 :-)

Link zur Deutschen Version // English version below

Gleðilegt nýtt ár kæru vinir og fjölskylda og takk fyrir gömlu árin!

Árið 2022 var allskonar. Þegar ég hugsa til baka þá virðist sem það hafi ekki verið eitt ár heldur tvö og ég hef pottþétt aldrei tekið jafnmargar myndir. Það hélst í hendur við að ég sá og upplifði margt nýtt - áhugavert, skrýtið, erfitt, krefjandi, ánægjulegt, skemmtilegt - ferðaðist, heimsótti og hitti svo marga vini og félaga aftur eftir langan tíma. Það var til dæmis alveg magnað að hitta vinkonur mínar í Argentínu aftur eftir 21 ár (!) og líða strax eins og við hefðum hist í gær. En orðin erfitt og krefjandi tengjast meira því hvað ég var ringluð, þreytt og stressuð og átti erfitt með að kúpla mig niður eftir vinnu undangenginna 6 ára eða meira.

Ég skrifaði í byrjun nýja ársins pistil - fyrir þau sem hafa tíma og nennu til að lesa - sem ég síðan breytti talsvert eftir að ég þýddi hann (hef samt ekki breytt þýðingunum, annars verður þetta eilífðarverkefni) til að láta textann haldast betur í hendur við myndasafnið.

Megi 2023 verða þér og þínum gott og gæfuríkt.

Kærar kveðjur, sjáumst og/eða heyrumst :-)

Árið skiptist dálítið í tvo hluta, vinnutíma og ferðatíma, því fyrri hluta ársins var ég í 60% stöðu sem aðjúnkt við HÍ og seinni hluta ársins fór ég á flakk. Mér finnst gaman að kenna verðandi og starfandi kennurum og prófaði mig áfram með leiðsagnarmat í tveimur námskeiðum af þremur - það fól í sér heilmikla vinnu en var líka mjög gefandi að fylgjast með nemendum vaxa og bæta verkefnin sín.

Margar helgar útbjó ég dögurð (brunch) fyrir vini og kunningja og svo hélt ég uppteknum hætti frá covid-árunum og fór óteljandi sinnum út á Laugarnestanga í göngutúr. Shâdi og vinir hans voru líka dugleg að draga mig af stað í alls konar vitleysu á borð við vetrarferð til Vestmannaeyja í ævintýralega brjáluðu veðri (það var samt mjög gaman) og að fara í bæinn á ljósahátíð rétt eftir að samgöngutakmörkunum var létt svo öll okkar sem áttu það eftir fengu covid og slenið og heilaþokan sem fylgdu veirunni vörðu í margar vikur (ekki alveg eins gaman, en samt, ég get ekki kvartað því ég var heppin að vera bólusett og verða ekki illa veik).

Ákveðin tímamót urðu í mars þegar ég tók þátt í skipulagningu stærðfræðikeppni framhaldsskólanema í síðasta sinn eftir um 10 ára bras í kringum hana og um svipað leyti umpottaði ég plöntunum mínum í síðasta sinn  - án þess að vita það reyndar, því það var ekki fyrr en síðar sem ég áttaði mig á að þær vantaði ekki endilega stærri potta heldur hafði ný planta sem ég hafði fengið að gjöf um hálfu ári áður borið með sér kögurvængjur og allar (allar!) plönturnar mínar veiktust heiftarlega, koðnuðu niður og var ekki viðbjargandi. Sem betur fer hef ég verið dugleg að gefa vinum og vandamönnum afleggjara og vonast til að geta komið upp nýjum plöntuskógi á þessu nýja ári.

Nokkrir fallegir skíðadagar skutu upp kollinum með vorinu, sérstaklega stóð upp úr fjallaskíðaferð á Bláfell með útsýni vítt og breitt um Suðurland og inn á hálendið. Augusto og Sofia komu í heimsókn frá Mexíkó og ég hélt kveðjuboð fyrir félaga mína úr skipulagsnefnd fyrir stærðfræðikeppnir en þar sem mér fannst ég svo nýbúin að halda risapartý til að fagna doktorsnafnbótinni þá ákvað ég að verja fertugsafmælisdeginum í notalegheit fremur en stórveisluhöld - hitta fjölskyldu og vini og enda daginn með afmælissystur minni í mat hjá pabba og mömmu.

Síðan klifur varð að keppnisgrein á ólympíuleikunum hefur sýnileiki íþróttarinnar aukist og fleiri tækifæri gefist til að kynna klifur. Þannig voru til dæmis Reykjavíkurleikarnir ekki lengur bara í streymi heldur fengum við Hjördís að lýsa keppninni í beinni útsendingu á RÚV2 í byrjun ársins og svo var Klifursambandið stofnað innan ÍSÍ. Í lok apríl flaug ég til Þýskalands og kom við í Namur í Belgíu til að hitta fjölskyldu Shâdi á leið til fundar (loksins!) í Lyon í Frakklandi með samstarfsfólki mínu í Evrópusamstarfsverkefninu <colette/>, verkefni sem hófst í heimsfaraldri og hafði rúllað á netfundum síðan 2020. Við náðum svosem að áorka ótrúlega miklu (miðað við aðstæður) gegnum netið en við fundum öll sterkt hvað það er nauðsynlegt að hittast líka augliti til auglitis og ræða saman, eyða allrahanda misskilningi, stilla betur strengi og skapa einhvers konar tilfinningu fyrir að tilheyra hópnum til að koma verkefninu á flug.

Amma Eyja lést rétt eftir að ég lagði af stað, skömmu áður en hún hefði orðið 95 ára. Hjá mér var fastur punktur í tilverunni að koma við hjá henni í Sigtúninu vikulega og spjalla um daginn og veginn. Hún studdi mig alltaf dyggilega í náminu og hefði án efa sjálf orðið fyrirtaks náttúrufræðingur ef aðstæður hefðu leyft það á sínum tíma. Þá voru ekki til peningar fyrir skólagöngu - eitthvað sem margir gætu hafa orðið bitrir eða sárir yfir en amma var alveg sátt með lífið þrátt fyrir þetta. Hún las einfaldlega sjálf, bæði bókmenntir og fræðibækur um grös og dýr, steina og veðurfar. Mér finnst ég hafa verið mjög lánsöm að hafa fengið að alast upp og verja tíma með ömmum mínum og öfum - læra að synda og hjóla, tína sveppi og ber, skoða fjöruna og fjöllin, rækta og fara vel með (mjög umhverfisvænt) og þótt þau séu núna öll fjögur látin er samt líkt og þau gægist yfir öxlina á mér öðru hvoru og séu til staðar.

Maímánuði varði ég með Zsolt og doktorsnemahópnum hans í Linz í Austurríki tók þátt í vinnusmiðjum og fór yfir lokaverkefnaflóð. Eina helgi gafst líka tækifæri til að skreppa til Tirol að heimsækja Láru frænku og fjölskyldu hennar og Láru vinkonu mína sem býr í næsta bæ við þau. Það hafði aldeilis tognað úr tvíburunum og var mjög gaman að hitta þær aftur (sá þær síðast korter í covid). Þegar heim var komið byrjuðu að berast bréf úr leikriti Sölku og Aðalbjargar, Framhald í næsta bréfi, mjög spennandi verk í sjö hlutum. Ben og félagar í Klifurhúsinu settu upp spennandi klifurkeppni á sérsmíðuðum vegg yfir Reykjavíkurhöfn á sjómannadaginn og upp spratt ný aðstaða með línuklifurvegg í Garðabæ og grjótglímuveggjum á Hjalteyri í Eyjafirði (ég komst síðar óvænt í sjónvarpsfréttirnar út frá heimsókn þangað). Alls konar gróska í gangi í klifrinu og ég náði líka nokkrum ferðum á Hnappavelli síðsumars.

Lengsta ganga sumarsins var farin á þremur dögum í stað fjögurra (í kapp við vindinn), hófst í Núpsstaðaskógi og lá þvert yfir jökulinn yfir í Skaftafell. Ég hafði aldrei gengið á jökli áður, frekar mögnuð upplifun og mikil áskorun að læra að stökkva yfir vatnsfylltar jökulsprungur (tókst allt með hvatningu og góðum ráðum frá hinum í hópnum). Rétt áður en ég hélt af landi brott fór ég síðan í næturgöngu upp að eldgosinu með góðum gestum og rýmdi skápa og skúffur niður í geymslu, til að skapa pláss handa frábærum leigjendum sem gættu íbúðarinnar minnar meðan ég var í burtu.

Langferðin seinni hluta árs lá um Þýskaland, Finnland, Ítaíu, Holland, Argentínu, Chile og Úrúgvæ. Þvílík forréttindi og heppni að geta lagst í ferðalög og tekið að mestu hlé frá störfum (var ekki formlega skráð í vinnu þótt ég ynni reyndar svolítið sjálfstætt af og til). Planið var að hægja á, heimsækja vini og fara í langferð suður á bóginn, dvelja dágóðan tíma á hverjum stað og koma úthvíld til baka. Þetta tókst að mörgu leyti öðru en því að verða úthvíld og hægja á, það tekur einfaldlega tíma að vinda ofan af svona langri og strangri vinnutörn eins og doktorsverkefnið var. En mikið er ég samt þakklát fyrir þennan tíma og vini mína og fjölskyldu, heimsóknir og hittinga með þeim - sem ég hafði mörg hver ekki séð í mjög langan tíma.

Ævintýrið hófst í Þýskalandi með dagslangri lestarferð til að mæta í brúðkaup Yoanns og Noru. Það var svo gaman að hitta vini og fjölskyldu Yoanns aftur og kynnast fjölskyldu og vinum Noru, dansa og hlæja. Þaðan hélt ég áfram til Schubi og Juliu í Berlín og þeyttist um borgina og nærliggjandi sveitir (9 Evru miðinn nýttist mjög vel, með honum mátti nýta sér allar lestir og almenningssamgöngur í Þýskalandi í heilan mánuð í ágúst, þvílík snilld) til að hitta samstarfsfélaga mína úr Humboldt háskólanum, vini úr ýmsum áttum, Hauk frænda og Ingu frænku og fjölskyldu hennar. Svo skemmtilega vildi til dæmis til að Inga frænka var að spila á tónleikum á útisviðinu í Spandau helgina sem ég var í Berlín.

Næst tók ég lest til Juliu og Jens og Cindy í Leipzig, hvíldi mig, hjólaði, klifraði og synti í Cospudener See. Svo tók við önnur stórveisla þegar Maria og Moritz fögnuðu fyrsta skóladegi eldri dóttur sinnar (slík hátíðarhöld eru í Austur-Þýskalandi á borð við fermingar heima á Íslandi, öll fjölskyldan kemur saman til að borða, syngja og gleðjast) og óvænt reyndist gamla góða jarðvísindagengið frá Freiberg allt vera á sömu slóðum (fleiri að fagna fyrsta skóladegi) og við náðum öll að hittast við Waldbad, synda í vatninu í skóginum og fara í eltingarleik. Frá Freiberg lá leiðin til Pit og Anitu í Dresden, við nutum fallegra síðsumardaga við Saxelfi áður en ég hélt suður til München.

Í München fann ég herbergi á leigu í mánuð með frábærum meðleigjendum, reyndi að finna klifurfélaga með misjöfnum árangri og vann að þýðingu bókar um hugsandi skólastofu. Planið var síðan að skreppa hingað og þangað til að heimsækja fleiri vini en á endanum urðu þessir skrepptúrar heldur færri en planað var þar sem ég fékk flensu undir lok dvalarinnar. Þó náði ég að skjótast til Frankfurt og halda námskeið um hljóðlausu myndbandsverkefnin mín (sem hitti akkúrat á afmælisdag Karsten vinar míns frá Freiberg-árunum, en hann býr nærri Frankfurt svo ég gat skroppið í óvænta heimsókn þangað). Einnig fór ég til Pélagie og fjölskyldu hennar í Karlsruhe og naut mín í botn við að stinga upp matjurtagarðinn þeirra (ég veit ekki með ykkur, en ég elska að reita arfa) og skaust aftur norður á bóginn til að komast í göngu um Saxelfursandsteinsfjallgarðinn með Bilge og Yoanni. Það var reyndar svakalegt - fékk far hjá bílstjóra (gegnum Blablacar kerfið) sem ók svo glæfralega að ítrekað munaði mjóu að við færum útaf eða lentum í árekstri.

Frá Þýskalandi lá leið mín til Helsinki í Finnlandi á norræn-baltnesku GeoGebru-ráðstefnuna til að halda lykilfyrirlestur, tvö erindi og eina vinnusmiðju (mætti segja að ég eigi erfitt með að hætta að vinna?). Það var mjög gaman að kynna þarna doktorsverkefnið mitt, því hugmyndin að hljóðlausu myndböndunum kviknaði á sínum tíma hjá kennurum og rannsakendum sem sækja þessa ráðstefnu. Ekki spillti heldur fyrir að það var einstaklega fallegt haustveður í Helsinki þessa fyrstu helgi í október. Næsta stopp var í Mílanó hjá Giuliu stærðfræðimenntunarvinkonu minni og manninum hennar. Þau kepptust við að gefa mér góð ráð um söfn og staði til að skoða og sendu mig í dagsferð til Feneyja (frábær hugmynd!) og við Giulia heimsóttum líka Ornellu og nemendur þeirra Giuliu í Torino þar sem tækifæri gafst til að spjalla meira um hljóðlausu myndbandsverkefnin. Frá Mílanó tók ég lest til Finale Ligure, en þar í kring er aragrúi klifursvæða sem við Ketill og félagar mínir sem komu til móts við okkur frá Linz kynntum okkur um tveggja vikna skeið. Inn á milli klifurævintýra skruppum við Ketill líka til að skoða litríku þorpin við ströndina, Cinque Terre.

Lengsti hluti ferðalagsins hófst síðan í Amsterdam hjá Halldóru stærðfræðivinkonu minni og fjölskyldunni hennar (spil og spjall og gæðastundir yfir tebolla) og þangað kom síðan Bergur til að taka þátt í fjögurra vikna ferð um Suður-Patagóníu. Við flugum til Buenos Aires og áfram daginn eftir, suður til El Calafate, þaðan sem við tókum rútu til El Chaltén, mekka gönguferðanna. Þar dvöldum við í viku við fjallgöngur; gengum þrjár ólíkar dagleiðir með kondóra svífandi tignarlega í fjallasal og fórum í eina þriggja daga göngu - sem fól í sér lífshættulega stórgrýtisskriðu og beljandi jökulfljót sem náði mér upp í nára - til að skoða Patagóníu ísbreiðuna. Þaðan tókum við rútu (rúturnar voru frábærar, hægt að leggja niður sætin og hækka undir fætur) yfir landamærin til Puerto Natales í Chile og gengum í níu daga um 136 km leið (að öllum aukatúrum meðtöldum) samfleytt með allt á bakinu um Torres del Paine þjóðgarðinn - náðum m.a. nýju sjónarhorni á Patagóníu-ísbreiðuna, hittum fyrir ótal fuglategundir (m.a. upprunafugl neyðarbjöllunnar, vil ég meina) og upplifðum allskonar veður allt frá snjóbyl til sumardaga.

Eftir gönguna löngu heimsóttum við konungamörgæsir í Pingüino Rey þjóðgarðinum, ókum til Ushuaia (þurftum ítrekað að vara okkur á guanaco og ñandú dýrum sem þveruðu veginn - líkt og kindur á íslenskum þjóðvegi), sigldum til fundar við sæljón og Magellan mörgæsir (líka margt fleira að sjá og skoða nærri Ushuaia) og tókum síðan sveig aftur norður til El Calafate. Þar heimsóttum við Perito Moreno þjóðgarðinn og fylgdumst með jöklinum skríða fram og kelfa í lón. Loftslagsbreytingar hafa heilmikil áhrif þarna suður frá - nú falla vikulega niður ferðir hjá ferjunni yfir Magellan sundið en áður gerðist það kannski einu sinni í mánuði - vindurinn er orðinn sterkari og vindhviðurnar líka (þær voru allt að 123 km/klst meðan á göngu okkar stóð, nóg til að feykja manni um koll).

Til að hvíla mig eftir Patagóníu-ævintýrið mikla fór ég í heimsókn til Ceci og Fabián, GeoGebru-vina minna í Úrúgvæ. Þau og fjölskyldur þeirra sýndu mér hreinlega allt það besta sem landið hefur upp á að bjóða - fallegar strendur og skógarhæðir, góðan mat og samsuðu allskonar byggingarstíla. Ef þið eigið einhvern tíma leið um Buenos Aires þá mæli ég með að sigla yfir Río de la Plata til Úrúgvæ. Þar - líkt og í Argentínu og Chile - er auðvelt að ferðast um með rútum og svo má alltaf leigja hjól til að sjá sem mest af ströndinni. Síðan nýtti ég síðasta sólarhringinn í Buenos Aires til að læra um sögu tangó-dansins og fara á kaffihús til að hitta Bar og Nati, vinkonur sem við Líney Halla ferðuðumst með um Þýskaland fyrir 21 ári síðan.

Á heimleiðinni fékk ég aftur að gista hjá Halldóru og fjölskyldu í Amsterdam - það var svo notalegt og gaman að hitta þau aftur og hjálpaði heilmikið að stoppa þar í nokkrar nætur og jafna sig eftir langflugið. Í Amsterdam náði ég líka að hitta Titiu vinkonu mína sem var með okkur Líneyju, Bar og Nati í hópi í Þýskalandi á sínum tíma. Það var ansi klikkað að fara úr 31°C hita í -2°C Amsterdam og síðan -10°C á Íslandi, en ullarnærföt, dúnúlpa og sundferðir bjarga málunum. Svo var líka gaman að hitta Nönnu og Önnu Helgu og þátttakendur í Stelpur diffra! verkefninu fyrir jólin, baka piparkökur og fagna góðu gengi - en það er verkefni sem Anna Helga leiðbeinir og Nanna framkvæmir (og ég fæ líka að leiðbeina smá) og snýst um að styðja við stelpur og stálp sem hafa áhuga á stærðfræði og skapa með þeim tengslanet.

Þreyta og streita hafa áhrif á svefn og allskonar. Þau meðöl sem reyndust mér best í glímunni við þessa vágesti voru hreyfing, vinahittingar og bóklestur. Hreyfing ársins fólst sem fyrr í því að hjóla flestra minna ferða innan borgarmarkanna, fara í fjallgöngur og styttri gönguferðir, synda og klifra úti sem inni. Eftir á að hyggja þá hefði ég síðan átt að halda lestrardagbók, svo mörgum bókum sporðrenndi ég á árinu - las yfirleitt fyrir svefninn til að ná mér niður eftir daginn - og get mælt með nokkrum ef ykkur vantar ábendingar. Mér tókst líka að efna heit um að fara oftar í leikhús - aðallega á frábær verk sem Salka kom að (Þoka, Framhald í næsta bréfi og Að vera sjálfri sér nóg) og svo mæli ég líka með að þið sjáið leikverk Spindrift-hópsins Them sem byggir á margra ára rannsókn leikhópsins og viðtölum við fjölda manns og verður aftur sýnt í mars 2023.

Mitt í ferðalögum sótti ég um vinnu og mætti í atvinnuviðtal á netfundi sem gekk svo vel að nýja árið hefst með nýrri vinnu sem lektor í stærðfræði og stærðfræðimenntun við Menntavísindasvið (50%) og Verkfræði og náttúruvísindasvið (50%) Háskóla Íslands. Hér eru ýmis samstarfsverkefni í farvatninu, Evrópuverkefnið <colette/> ætti að klárast á þessu ári og þá taka við greinaskrif og lokaskýrsla og mögulega hefst norræn-baltneskt verkefni um kennaramenntun á þessu ári.

Að lokum er hér stutt saga úr hversdeginum í München:

Það tekur mig um 45 mínútur að hjóla í klifurhúsið. Þetta er fallegur haustdagur og ég get ekki annað en brosað við heiminum þótt aðrir sem eru á ferðinni séu heldur alvörgefnari. Einn maður með hund lítur upp og brosir á móti. Skömmu síðar skoppar keðjan af hjólinu. Ég er alvön því að koma keðjunni aftur á fjallahjól en þetta er borgarhjól og engin leið að slaka á keðjunni með því að færa litla tannhjólið eins og á fjallahjóli - hér er bara allt strekkt. Eftir nokkrar misheppnaðar tilraunir gengur maðurinn með hundinn fram hjá, stoppar og sýnir mér hvernig nýta má lykil til að bjarga málunum, gleði, gleði og við brosum aftur hvort til annars að skilnaði.

Myndir frá 2022

ENGLISH VERSION

Happy New Year dear friends and family near and far, and thanks for the old years!

2022 was different. When I think back, it feels like it was much longer than a year. On the one hand because I was so confused, tired, and stressed and had a hard time winding down after near-constant work in the past 6 years or more. On the other hand I saw and experienced many new things - interesting, strange, challenging, fun - travelled, visited and met so many dear friends and colleagues again after a long time. For example, it was an incredible feeling to meet my friends in Argentina after 21 years (!) and immediately feel as if we had met yesterday.

As usual, an overview of the year for those who have the time and inclination to read, follows.

My best wishes to you for the new year 2023.

Best regards, see you and/or hear from you :-)

During the first half of the year, I was busy at work, despite only being 60% employed as an adjunct lecturer at the University of Iceland. I felt tired after my doctoral defence, and on top of that, shortly after the travel restrictions were lifted in Iceland in February, I caught covid and was sick for a week. The fatigue and brain fog caused by the virus lasted for five weeks. I gave a talk at a conference on formative assessment at a local high school, took part in the organization of the Icelandic mathematics competition for secondary school students for the last time (I had been part of it for 10 years), taught a course on GeoGebra for pre-service and in-service teachers, continued to support a local professional development project on the use of technology in mathematics teaching, guided the final projects of two BA students in education and instructed a course for pre-service secondary school teachers in science and mathematics. On the side, I worked on the European cooperation project <colette/> which started during the pandemic and had been solely rolling in online meetings since 2020. We finally managed to meet up in Lyon, France in the spring of 2022. Despite all we managed to achieve through the internet, I still strongly sensed how necessary it was to meet face to face, clear up misunderstandings, feel the synergy, and let the project take-off.

My grandma Eyja passed away in the spring of 2022, shortly before she would have turned 95. I used to stop by at her place once a week to chat about life, the universe and everything. She always supported me in my studies and without a doubt would have become a great natural scientist herself if the circumstances had allowed it at the time. Back then, there was no money for schooling - something that many people might have become bitter or hurt about, but grandma Eyja was quite content with life despite this. She always read a lot and studied plants and animals, rocks and weather by herself. I feel very blessed to have grown up and spent time with my grandparents - that's how I learned to swim and ride a bike, pick mushrooms and berries, explore the beach and the mountains, grow and handle food and things (very sustainable and environmentally friendly), and even though they are not here anymore, it still often feels like they are present.

As you can see in the photos of the year, I travelled quite a lot - went to the Vestmanna Islands in the South of Iceland, to a bungalow in Svignaskarð (West-Iceland) with Shâdi and his friends, skied in Bláfjöll and on Bláfell, received a visit from Mexico (it's almost like traveling), met Shâdi's family in Belgium, worked in the European project in Lyon in France and Linz in Austria, spent one weekend with my cousin Lára and her family in Tirol, and also visited my friend Lára who lives in the next town to them, managed a few climbing trips to Hnappavellir in Southeast-Iceland, visited relatives and friends in Akureyri, hiked from Núpsstaðaskógur to Skaftafell (Southeast-Iceland) with a group of climbing friends, hiked to the new erupting volcano by night with visitors from Germany, and finally I rented out my apartment whilst taking on a longer journey through Germany, Finland, Italy, Holland, Argentina, Chile, and Uruguay.

The long journey was possible because in the second half of the year I chose to take a break from work (I realize that I am very fortunate and privileged to be able to do this) and was not officially registered as employed, although I actually worked a little on some independent projects from time to time. The plan was to slow down, visit friends and family, and take the opportunity to travel far south, spend a good amount of time in each place and come back rested. Suffice to say, the slowing down and getting rested part didn't completely work out. It simply takes time to wind down from such a long and rigorous process as the doctoral project was. Nevertheless, I feel very grateful for this time off, for my friends and family, with whom it definitely was still possible to slow down from time to time.

The long journey started in Germany with an adventurous train ride to Yoann and Nora's wedding. It was so nice to see Yoann's friends and family again and meet Nora's family and friends, dance and laugh. From there I continued to Schubi and Julia in Berlin and wandered around the city and the surrounding countryside (the 9 Euro ticket was put to good use, it allowed me to use any train and public transport in Germany throughout August) to meet my colleagues from Humboldt University, friends from here and there, uncle Haukur and cousin Inga and her family. Next, I took a train to Julia and Jens and Cindy in Leipzig, rested, cycled, climbed and swam in the Cospudener See. The train journey continued to Oberschöna, where I got to take part in the celebrations when Maria and Moritz's older daughter had her first day of school (such celebrations are quite big in East Germany, the whole family comes together to enjoy good food, sing, and rejoice) and unexpectedly the good old geology gang from Freiberg turned out to be nearby (more people celebrating the first day of school) so that we managed to meet at Waldbad, swim in the lake in the forest and play games with the kids. Then I spent two beautiful summer days with Pit and Anita and their kids in Dresden, before continuing to Munich.

In Munich, I found a room in a shared flat with great roommates, searched for climbing partners for longer time than anticipated (in my experience, it is unusually tough to get to know people in Munich), and worked on the translation of the Building Thinking Classrooms book. I had planned time for many small trips to visit friends, but in the end fewer such trips were put into action than planned because I got the flu towards the end of my five-week stay. However, I managed to visit Simon and Matthias at Frankfurt Goethe University to give a workshop on my silent video tasks (which happened to coincide with the birthday of my friend Karsten, who lives close to Frankfurt so I spontaneously squeezed in a surprise visit to his place). Also, I visited Pélagie and her family in Karlsruhe and thoroughly enjoyed working in their vegetable garden (I don't know about you, but very few things relax me more). The most dangerous trip of the year was probably when I travelled via carpooling to the north to hike in Saxonian Switzerland with Bilge and Yoann - the driver was terribly reckless and I still don't understand how we managed to stay on the road and avoid serious accidents.

From Germany I continued to Helsinki, Finland for the Nordic-Baltic GeoGebra Conference. There, I gave a keynote lecture, two short talks and lead one workshop. It was especially enjoyable to present my PhD project in the keynote, because the idea for the silent videos was sparked in 2013/14 by the teachers and researchers who attend this conference. On top of that, the weather was exceptionally beautiful in Helsinki this first weekend in October. My next stop was Milan, where I reunited with my mathematics education friend Giulia and got to know her husband and their cats. They gave me the best advice on museums and places to visit, sent me on a day trip to Venice (what a great idea!), and Giulia and I also visited Ornella and their students in Torino where we had an opportunity to discuss the silent video tasks further. From Milan, I travelled by train to Finale Ligure, a nice little village by the Mediterranean with seemingly endless climbing crags. For two weeks, Ketill, Peter, Chris, Bea and I climbed in the area and in between climbing adventures, Ketill and I also went to see Cinque Terre, the colourful UNESCO heritage villages.

The longest leg of my journey was Amsterdam-Buenos Aires. In Amsterdam I visited my math friend Halldóra and her family (playing board games, chatting and spending some quality time over a cup of tea), and then Bergur joined me to take part in a four-week trip through Southern Patagonia. From Buenos Aires we continued south to El Calafate, took a bus to El Chaltén and stayed there for a week hiking; hiked three different day routes with condors flying majestically above the mountain tops and did a three-day trek - which included a scary scree slope and roaring glacial river - to explore the Southern Patagonian Ice Field. From there we took a bus (the buses were great, the seats can be adjusted to sleep comfortably) across the border to Puerto Natales in Chile. Nearby, in the Torres del Paine National Park we went on a nine day long backpacking tour called the O trail, enjoyed a different view of the Southern Patagonian Ice Field, heard and encountered many species of birds (including the bird that inspired the emergency bell, I assume) and experienced all kinds of weather, from snow storms to sunny days. After the long hike, we visited king penguins in Pingüino Rey National Park, drove to Ushuaia (had to repeatedly take care as guanaco and ñandú crossed the road - just like the sheep in Iceland), went on a boat tour to see sea lions and Magellan penguins, and then we drove back north to El Calafate, visited Perito Moreno National Park and watched the glacier crawl forward and calve into a lagoon. Climate change has big impact in the area - now the ferry across the Strait of Magellan gets cancelled around once a week, whereas 15 years ago it happened maybe once a month - the wind has become stronger and the gusts too (they were up to 123 km/h during our hike) .

To rest after the great Patagonia adventure, I visited my GeoGebra friends Ceci and Fabián in Uruguay. They and their families showed me all the best that Uruguay has to offer - beautiful beaches and forested hills, delicious food and a mixture of all kinds of architectural styles. If you ever visit Buenos Aires, I recommend sailing across the Río de la Plata river to Uruguay. Just like in Argentina and Chile it is easy to travel around by bus, and one can always rent a bike to see as much of the coast as possible. My last 24 hours in Buenos Aires, I visited a tango show and went to a beautiful old café to meet up with Bar and Nati, friends with whom my sister and I travelled through Germany 21 years ago .

On the way home I got to stay with Halldóra and family again in Amsterdam - it was so nice to see them again and simultaneously recover from the long flight. In Amsterdam I also managed to meet my friend Titia who was with Líney, Bar, Nati and me in the previously mentioned group of teenagers traveling through Germany back in 2001. It was pretty crazy to leave 31°C in Buenos Aires and enter -2°C in Amsterdam and then -10°C in Iceland, but woollen underwear, a down jacket and Icelandic swimming pools (hot tubs especially) made the adjustment smoother. Before Christmas, I met with Nanna and Anna Helga and the participants of Nanna's math networking project Stelpur diffra! (Girls differentiate!), to bake mathematical gingerbread and celebrate the project's success. Nanna carries out the project, Anna Helga supervises it (and I got to participate in that part) and it aims to unite and support girls and non-binary pupils who are interested in math in a workshop where they among other things solve challenging and fun math problems and meet with female and non-binary mathematicians.

Fatigue and stress affect sleep (and all kinds of other things). What worked best for me to fall asleep despite the stress were exercise (sport), meeting friends, and reading books. As you can read from this annual post, I met with a lot of friends and family throughout the year and after recovering from a broken instep, I was again able to bike, hike, swim (was actually allowed to swim during the healing of the foot) and climb as usual. Regarding the book reading, I kinda should have kept a reading journal, as I read so many books during the year - making it a habit to read almost every evening to wind down after the day. Among memorable books are The Voices from Chernobyl by Svetlana Alexievich, Sexual Revolution by Laurie Penny, and Girl, woman, other by Bernardine Evaristo (also some Icelandic books that have not yet been translated into English by Eva Rún Snorradóttir and Sverrir Norland). Furthermore, I kept my new year's resolution to visit the theatre more often - and if you happen to be nearby a theatre festival where the Spindrift group perform Them then I recommend checking it out.

During the traveling part of the year, I applied for a job and attended an online job interview. It went well, such that the new year begins with a new job as an assistant professor in mathematics and mathematics education at the Faculty of Education (50%) and the Faculty of Engineering and Natural Sciences (50%) at the University of Iceland. There are various collaborative projects in progress, the European project <colette/> should be completed this year and then the writing of papers and the final report will take place, and possibly a Nordic-Baltic project on teacher education will start this year.

Finally, here is a short story from everyday life in Munich:

It takes me about 45 minutes to ride to the climbing gym. A beautiful autumn day and I cannot help but smile. One man with a dog looks up and smiles back . Shortly after, the chain bounces off the wheel. I'm used to fixing the chain on a mountain bike, but this is a city bike and there's no way to loosen the chain by moving the small cog like on a mountain bike - here everything is stretched to the fullest. After several failed attempts, the man with the dog walks by, stops and shows me how to use a key to fix the bike and save the day. We smile at each other again and I continue my ride.

Pictures from 2022.

Gleðilegt 2022 (og 2021) - Happy 2022 (and 2021)

Link zur Deutschen Version // English version below

Gleðilegt nýtt ár og takk fyrir gömlu árin!

Ég reyndi að skrifa pistil eins og venjulega í upphafi ársins 2021 en náði aldei að klára af því að kennsla og skrif tengd doktorsnáminu tóku yfir allt.

Hér á eftir fylgir því tvöfaldur pistill og fyrir þau sem ekki hafa tíma eða nennu í slíkt þá er hér örstutt samantekt:

Árið 2020 breyttist úr ári ráðstefna víða um heim í ár faraldurs. Ég gat með góðri samvisku (*hóst*) unnið allt sumarið, öll jól og áramót að doktorsverkefninu mínu (það mátti jú oftast nær ekki hitta neinn), fullkomnunaráráttan fór aftur á flug í kennslunni í MH veturinn 2020-2021 og um vorið fékk ég flensu (þó ekki covid) líkt og þegar ég var í framhaldsskóla að lokinni prófatörn. Sumarið 2021 lauk ég loks við doktorsritgerðina og í lok júlí, þegar loksins átti að slappa aðeins af, þá vildi ekki betur til en svo að ég ristarbrotnaði og gat ekki klifrað í 4 mánuði. Þrátt fyrir þetta tókst mér haustið 2021 að halda á lofti boltum í háskólakennslu, vinnu við Evrópusamstarfsverkefni, starfsþróunarverkefni fyrir starfandi grunnskólakennara og að verja doktorsritgerðina í október. Systkini mín hittu naglann beint á höfuðið um að ég mætti nú alveg fara að taka mér smá frí og ég stefni á langt frí frá miðju ári 2022 og til ársloka á þessu nýja ári. Þangað til er ég áfram við kennslu á Menntavísindasviði HÍ, tek þátt í þróun og hönnun verkefna sem tengjast reiknihugsun (e. computational thinking) í stórum evrópskum hópi og uni hag mínum ágætlega.

Ég vona að þið hafið það gott og séuð laus við veiruna skæðu!

Kærar kveðjur og vonandi getum við hist aftur á þessu ári eða því næsta :-)

Myndir frá 2020 - Myndir frá 2021

Eftir að hafa kvatt 2019 með dansi á hugleiðslusetri undir Esjurótum hófst 2020 í ægifínu matarboði á Nesveginum eins og Sigrúnar er von og vísa. Að venju hélt ég mig innivið meðan skotgleði landans gekk yfir - og mikið þótti mér aum niðurstaða fagnefndar sem átti að fjalla um flugelda á árinu 2020. Ég hefði viljað sjá þau taka skýra afstöðu um að leyfa flugeldasýningar en banna lausasölu á þessum heilsu- og umhverfisspillandi mengunar- og slysavaldi.

Líkt og þrjú ár þar á undan hélt ég af stað til Erasmus+ dvalar í Linz um miðjan janúar 2020. Þar tók ég stífar vinnutarnir í verkefninu mínu, starfaði með doktorsnemahópnum hans Zsolt, tók þátt í að skipuleggja ráðstefnu, hitti starfsfólk GeoGebru-stofnunarinnar og nýtti síðan kvöld og helgar til að klifra og skíða þegar kostur gafst á því. Helsta breytingin var að Diego doktorsnemabróðir minn frá Brasilíu var fluttur aftur heim og búinn að verja verkefnið sitt (vel gert!) og að hjólinu mínu hafði verið stolið... obbosí, ég sem hélt að það væri nógu óhrjálegt til að enginn myndi vilja ræna því! Sem betur fer fann ég fljótlega notað hjól í Volkshilfe (hliðstæða við Góða hirðinn) og svo er það nú eðli lifandi doktorsnemahópa að nýir félagar bætast við jafnskjótt og aðrir ljúka sínum verkefnum. Það var því nóg að gera við að kynnast nýju nemendunum og verkefnunum þeirra.

Snjórinn kom og við Peter klifur- og skíðafélagi nýttum tækifærið til að fara á fjallaskíði á Lagelsberg (2014 m) skammt frá Linz. Snjórinn fór áður en Schubi og Julia komu í heimsókn en þrátt fyrir snjóleysið var afar fallegt um að litast í dagsferð okkar til Gmunden. Við héldum líka spilakvöld og fórum í bíóbrunch í sniðugum menningarklasa í miðborg Linz. Klasinn inniheldur m.a. bókasafn, listasafn, barnamenningarmiðstöð, veitingahús, bar og bíó og á sunnudögum er hægt að panta brunch á veitingastaðnum og mæta þaðan beint í bíó.

Þótt það væri snjólítið í Linz var alveg hægt að ferðast upp í fjöllin. Eina helgina lá leið mín í helgartúr með Noah og Philipp og félögum þeirra til Pinzgau við Hohe Tauern þjóðgarðinn. Þvílíkir dýrðardagar í fögrum fjallasal! Ég verð að viðurkenna að það var ansihreint móð og másandi og búin-á-því Bjarnheiður sem silaðist upp síðasta spölinn á Wildkarspitz (3073 m) eftir 1500 m hækkun þann daginn. En eftir smá hvíld og fjallate frá Philipp þá kom orkan aftur og brekkurnar voru dásamlegar alveg þangað til við villtumst inn í einhvers konar skógarrennu neðst í fjallinu og ég endaði á að renna mér á rassinum hluta af síðasta spottanum, afar "glæsilegt". Þetta var mjög góður hópur og skynsamlegar ákvarðanir teknar - til dæmis snerum við við í miðri brekku Mitterkar þegar rauð flögg tóku að hrannast upp (snjóflóðahætta), tókum skyndiákvörðun um að dýfa okkur í hressandi kalda á í dalbotninum og náðum samt að skíða í öðrum dal, neðan við Gerlossee, hvert með sínu lagi.

Um miðjan febrúar tóku jólarósir (helleborus niger, Schneerose eða snærós á þýsku) að gægjast fram (mjög snemma!) í skógarbotninum. Var vorið komið? Við Peter skildum skíðin eftir heima og gengum á Hochbuchberg (1273 m) eina helgina en fundum síðan svolítinn snjó og fjallaskíðuðum á Tannschwärze (1533 m) einni viku síðar. Miklar sveiflur í hitastigi einkenndu þennan tíma því helgina þar á eftir voru kirsuberjatrén farin að blómstra í Linz - í lok febrúar. Þá ákváðum við að nýta okkur skíðasvæðið í Hinterstoder og fundum meira að segja nýfallinn snjó utan brauta efst á svæðinu.

Jafnvel í Tirol voru fjöllin bara hvít rétt í toppinn. Ég fór þangað í stutta helgarferð í byrjun mars til að heimsækja skíðavini, hitta Láru & Pierre og Nóu og Línu í klifurhúsinu, heilsa upp á Martin úr doktorsnemahópnum og fjölskyldu hans í Innsbruck, og Láru vinkonu í Schwaz. Þegar hér var komið sögu var vissulega farið að fréttast meira af farsóttinni þótt hún virtist enn svo fjarlæg. Stjórnvöld í Ischgl og nágrenni skutu skollaeyrum við tilkynningum frá Íslandi og samkvæmt vefsíðum fyrirhugaðra ráðstefna sumarsins - í Shanghai og Khon Kaen - virtust þær vera á áætlun.

Svo breyttist allt á nokkrum dögum, herflugvélar sveimuðu yfir borginni, starfsfólk háskólans fór að pakka niður tölvuskjám og flytja með sér heim á heimaskrifstofuna og ég ákvað að taka lestina fyrr til München til að verða ekki innlyksa í Austurríki þegar raddir um væntanlega lokun landamæra urðu háværari. Í München tók við sama þróun og hafði átt sér stað viku fyrr í Linz. Við komuna stóðu hundruð manna í hnapp inni í veislutjaldi á Viktualienmarkt og það var varla þverfótað fyrir fólki í Enska garðinum og svo nokkrum dögum síðar breyttist andrúmsloftið og fólk sást á vappi með risapakkningar af klósettpappír og hillur búða tæmdust af pasta og fleiri endingargóðum matvörum.

Fluginu mínu var aflýst ítrekað og á endanum ráðlagði Borgaraþjónustan mér að fá einhverja heima á Íslandi til að hringja í flugfélagið. Mamma hafði símann á hliðarlínunni í rúman hálftíma og tókst að breyta fluginu þannig að ég kæmist heim gegnum Lundúnir. Á fyrri flugleggnum var fargestum dreift þannig að minnst 2 metrar væru milli allra en á þeim seinni var pakkað í vélina til að allir kæmust örugglega með heim. Ég fór í sjálfskipaða sóttkví (eða eiginlega einangrun, því ég fór ekkert út til að hætta ekki á snertismit í sameigninni) enda búin að vera í Austurríki, Þýskalandi og á flugvöllum og bara aldrei að vita nema ég hefði smitast. Svo reyndist þó ekki vera.

Ég hafði svosem nóg að gera, tók við kennslu (sem varð fjarkennsla) og verkefnayfirferð af samstarfsmanni sem fór í fæðingarorlof og fann upp ýmsar aðferðir til að gera æfingar heimavið. Síðan tóku við fjölmargar gönguferðir um Laugarnesið þegar ég mátti fara út á ný, skrepptúr á Skálafellið, óvænt afmælis-Zoom-gleði og vorskíðun á Hengilssvæðinu. Inn í það allt saman fléttaðist greining gagna og helgarferð með vinum á Tröllaskagann til að skíða svolítið í sólinni.

Þar sem ekki mátti hittast innandyra þá voru vinahittingar flestir skipulagðir utandyra með lautarferðum, fjallgöngum, ratleik um Heiðmörk, dagsferðum í klifur og þess háttar. Bjarki bróðursonur minn náði þó að halda stúdentsveislu innandyra fyrir nánustu fjölskyldu áður en ströngustu samkomutakmarkanir voru settar. Guðný vinkona mín var öll að hressast sumarið 2020 eftir langvarandi veikindi og komu þau Valentin og Bergur með upp á hálendið í stutta en góða ferð á Hveravelli. Eftir á að hyggja tók ég ekki nóg frí sumarið 2020 heldur vann gegnum mestallt sumarið. Aðeins í ágúst greip ég tækifærið til að fara í klifurferð norður á Strandir í góðum hópi brasklúbbsins Arbida.

Um haustið setti ég upp fjarkennsluaðstöðu í svefnherberginu og flutti rúmið mitt yfir í herbergið sem ég hafði fram að því leigt út - það virtist ekkert vit í því að leita að nýjum meðleigjanda í þessu covid-ástandi. Það var yndislegt að koma aftur í MH. Ég kenndi að vísu bara einum hópi til að geta klárað doktorsverkefnið meðfram kennslunni en líkt og oft vill gerast þá tók kennslan yfir mikinn hluta tímans, enda bæði ástríða og áhugamál að prófa alls konar nýjar aðferðir við fjar- og staðkennslu milli þess að skrifa greinar og bókarkafla í náminu.

Jarðskjálftum á Reykjanesi tók að fjölga og nemendur mínir, sem voru mörg að upplifa jarðskjálfta í fyrsta skipti (á alþjóðabraut í MH eru oft nemendur sem eru nýflutt til landsins) vissu ekki hvaðan á sig stóð veðrið í fjar-kaflaprófi þegar skjálfti yfir 5 að stærð reið yfir. Mér fannst þetta mjög forvitnilegt og fór í nokkrar ferðir á Reykjanes til að ganga um bæði hraunbreiður og fjöll. Það átti síðan eftir að kitla tröllin því nokkrum dögum eftir eina slíka ferð á Fagradalsfjall með Katli og fleirum í mars 2021 hófst gos...

Í upphafi árs 2021 fórum við Ketill í stutta skíðaferð norður til Akureyrar og ég náði að kasta kveðju (úr fjarlægð, með grímu) á frændfólk mitt þar. Ketill lærði að fjallaskíða á skömmum tíma og dró mig nokkrum sinnum út til að skinna og skíða um vorið. Við fögnuðum líka þegar ég skilaði fyrsta heildaruppkasti að doktorsritgerð til leiðbeinenda minna í janúar 2021 og strax og gosið hófst í mars þá fórum við daginn eftir til að skoða herlegheitin, mögnuð upplifun það.

Ráðstefnur sem hafði verið frestað sumarið 2020 færðust yfir á netið 2021. Það er ekkert smá erfitt að halda einbeitingu langa Zoom-fundi og erfitt að fá þennan nauðsynlega skammt af gagnrýni sem venjulega fylgir ráðstefnum. Líklega er það vegna þess að engin tækifæri gefast til skrafs og ráðagerða inn á milli erinda og funda. Annars þá fékk ég sem betur fer mjög góða, gagnlega og uppbyggilega gagnrýni frá doktorsnefndinni minni vorið 2021 og náði að endurbæta og skila af mér ritgerðinni til andmælenda í byrjun júní. Síðan var ég mjög þakklát þegar það tókst að halda eina litla ráðstefnu í Kaupmannahöfn haustið 2021 og hitti þá nokkra samstarfsfélaga aftur í raunheimum eftir mjög langt hlé.

Eftir að hafa skilað ritgerðinni lá leiðin norður á Strandir til að skoða fossinn Drynjanda í Hvalá. Það var verulega góð leið til að fagna ritgerðarskilunum. Við Ketill fengum líka að hitta hann Finn litla son Guðnýjar og Valentins í júní, þegar þótti óhætt að hleypa að nánustu vinum og fjölskyldu að tveggja mánaða unganum litla. Ég skilaði af mér bókarkafla sem mun vonandi koma út á þessu ári í safnriti um nýjustu strauma í notkun tækni við stærðfræðikennslu undir lok júnímánaðar og fór í bólusetningu gegn covid um svipað leyti. Það sést á myndum frá þessum tíma hvað ég er orðin þreytt! Enda þverbraut ég, því miður, allar reglur um hvíldartíma á lokaspretti ritgerðarskrifanna og við skrif bókarkaflans.

Í júlí komu Yoann og Nora í heimsókn og við fórum að sjálfsögðu upp að gosstöðvunum og aðeins inn á hálendið, svona meðan ég mátti vera að milli vinnutarna. Einhvern veginn gekk það hægt og illa að vinda mig niður í vinnu. Enda fór það svo að fyrsta dag í fríi undir lok júlímánaðar þá lenti ég illa eftir fall í leiðsluklifri á Hnappavöllum og reyndist eftir mikið jaml jupl og fuður vera ristarbrotin. Mér fannst þetta undarlegt, að geta ekki stigið í fótinn í mánuð en þrír læknar fullyrtu að ég væri bara tognuð, þyrfti enga mynd (sum þeirra bara horfðu á fótinn, snertu hann ekki einu sinni). Sem betur fer trúði heimilislæknirinn minn mér og sendi mig í myndatöku! Hugsa að framvegis muni ég að frekjast til að fá mynd, sama hvað. Sem betur fer greri þetta á endanum þrátt fyrir talsverðan beinbjúg og slæmt brot.

Tímann sem ég var hvað verst haldin í fætinum nýtti ég í það að klifurnördast og undirbúa íþróttalýsingu klifurgreina fyrir Ólympíuleikana í Tókýó. Það var ekkert smá skemmtilegt að búa til ný íslensk orð yfir hvaðeina sem snertir hraðaklifur, grjótglímu og leiðsluklifur. Þegar loksins kom í ljós að ég væri brotin var síðan gott að eiga ísklifurvini sem geta lánað alstífa gönguskó sem eins konar spelku utan um brotna fótinn! Síðan fékk ég innlegg til að setja í venjulega skó og gat þannig farið á ráðstefnuna fyrrnefndu í Kaupmannahöfn. Á heimleiðinni af ráðstefnunni kom ég við í Düsseldorf og náði að hitta vini og fara á listasafnið.

Það var dálítið erfitt að geta ekki klifrað í haust og þannig fengið hugsanafrí. Ég mátti að vísu synda og hjóla en það er hvort tveggja hreyfing sem kemur ekki í veg fyrir að ég geti hugsað um vinnuna og verkefnið á meðan. Til að ná smá hvíld í aðdraganda doktorsvarnar ákvað ég því að taka smá áhættu og mæta á raftónlistarhátíðina Extreme Chill Festival. Það er alveg hægt að gleyma sér í takttónlist og sjónlistum sem fylgja henni. Síðan rann upp doktorsvarnardagur, bjartur og fagur. Vörnin gekk vel og vinir, samstarfsfélagar og fjölskylda lögðust á eitt til að hægt væri að halda ærlega upp á þessi tímamót um kvöldið. Það var hápunktur ársins að hittast yfir góðum mat og spjalla og dansa síðan inn í kvöldið (ég var í stígvélum með stuðningi til að verja brotna fótinn) undir taktföstum tónum frá Atla Viðari plötusnúðs-snillingi. Ég hreinlega vaknaði hlæjandi fjóra daga í röð af tilhugsuninni einni saman um hvað þetta var skemmtilegt!

Áfram hélt kennslan á Menntavísindasviði og síðan var ýmislegt sem braut upp dagana í nóvember. Fyrst tók ég óvænt þátt í ævintýri þegar María Huld hringdi og bað mig um að stökkva inn á síðustu stundu í frumflutning Are we Ok? í Hörpu. Mjög fallegt tónverk eftir Maríu og dansverk eftir Daniel Roberts sem kallaðist á við bygginguna á alveg einstakan máta. Næst tók ég þátt í að halda Eystrasaltskeppnina í stærðfræði með tíu erlendum þátttökuþjóðum hér í Reykjavík um miðjan nóvember, en ég hef komið að skipulagi stærðfræðikeppni framhaldsskólanema og ýmsu því tengdu undanfarin 10 ár. Loks var síðan komið að fundi Nordic & Baltic GeoGebra Network í Þrándheimi í Noregi, en innan þess félagsskapar varð einmitt fyrsti vísirinn að doktorsverkefninu mínu til. Virkilega gaman að hittast aftur augliti til auglitis og skipuleggja starf næsta árs.

Árinu lauk síðan á rólegu nótunum enda faraldurinn aftur kominn í hæstu hæðir. Öllum stærri fjölskylduboðum um jólin var aflýst, bara róleg samvera með foreldrum mínum og ömmu og litlir vinahittingar milli jóla og nýárs. Síðan flúði ég út á land í sumarhús til Guðnýjar og fjölskyldu hennar um áramótin til að forðast flugeldamengunina. Mjög notalegt. Ég lýk þessu með hlekkjum á myndasöfn frá árunum 2020 og 2021. Líkt og sjá má þá prjónaði mamma á mig þrjár peysur í faraldrinum og talsvert var um rölt í nærumhverfi hér í Laugarnesinu.

ENGLISH VERSION

Happy New Year!

My attempt at writing this annual post failed at the start of 2021 as I was drowning in teaching and thesis writing that over flooded everything. Therefore, a double post will follow and those of you who neither have time nor zest for long reading, this is a short summary for you:

2020 changed rapidly from the planned year of many conferences to year of pandemic. Lucky and privileged as I am, living safely in Iceland, I used the opportunity (given by no social events finding place) to work all summer long, through the holiday season, evenings and weekends (nope, not healthy) on my thesis - since it was not allowed to meet up with people anyway. I was back teaching at high school in the winter 2020-2021 and perfectionism woke up and grew such that after finishing the teaching in spring, I caught a flu just like back when I was a teenager finishing my exams. Summer 2021 I finished writing my doctoral thesis and at the end of July, when I finally squeezed in a holiday longer than three days, I had an accident, broke a bone in my foot and could not climb for 4 months. Despite this, I managed teaching at university, collaborating with colleagues via European and Nordic-Baltic projects, giving workshops for in-service teachers and to defend my thesis - all in fall 2021.  My siblings told me that I really could do with a holiday and now I aim for a longer holiday starting mid-2022 to recharge after this intense period. Until then, I keep teaching at the University of Iceland School of Education, participate in task design on the topic of computational thinking with a European team and am quite enjoying my work and life in general.

I hope that you are all doing well!

Best wishes and hopefully we can meet again in person in the next few years :-)

2020 in photos - 2021 in photos

After saying goodbye to 2019 via dancing at a meditation center by the foot of mountain Esja, 2020 started at a dinner party with friends. Icelanders are still crazy about their fireworks, so I stayed inside on New Years Eve - I really wish this cause of pollution and accidents (the common crazy use of fireworks) could be restricted in some way or another.

Similarly to the three preceding years, in January I went to Linz for an Erasmus+ stay. Always good to join Zsolt's group of doctoral students and do some intense working sessions: taking part in planning a conference, meeting up with the developers of GeoGebra and then using evenings and weekends for climbing and skiing whenever possible. The greatest change from previous stays in Linz was that my doctoral brother Diego had moved back to his home country Brazil and already defended his thesis (nice job!) and that my bike had gotten stolen... ooops... I had really thought that it looked bad enough not to be of interest to thieves! Fortunately, I pretty soon found a replacement in a thrift store (of the kind where all the money goes for charity) and of course we had some new members in the group of doctoral students so I was not lonely!

As soon as it started snowing, I went with my climbing+skiing buddy Peter to Lagelsberg (2014 m) for some backcountry skiing close to Linz. The snow disappeared again before my friends Schubi and Julia arrived for a visit, but it was very beautiful anyway on our daytrip to Gmunden. We also did a game night and went for a cinema brunch in the cultural center of Linz. This center includes a library, arts museum, children cultural museum, restaurant, bar, cinema... and on weekends they offer the combo of brunch and cinema.

Despite the lack of snow in Linz, there was quite some snow in the mountains. One weekend I joined Noah and Philipp and their friends Anna, Clemens and Lilly for a trip to Pinzgau in the national park Hohe Tauern. Amazing days in these beautiful mountains! I have to admit that I was totally out of breath and at zero energy level when finishing the 1500 m altitude gain of the day to get on top of Wildkarspitz (3073 m). However, after a short break and tea from Philipp, the energy came back and some kind of a skiing dream followed until we got lost at the foot of the mountain and I ended up sliding "elegantly" with my skis on the shoulder for the last tricky part (haha). It was a fantastic group - careful and decisions made to bail when red flags (avalanche danger) started showing on our way up Mitterkar the day after. Instead, we went down again, skinny dipped in the river and changed our course to a different valley below Gerlossee where everyone found a different piste to their liking.

Already at mid February the Christmas roses (helleborus niger, black hellebore) started shining on the bottom of the forest (quite early!). I went hiking with Peter to Hochbuchberg (1273 m), thinking maybe spring had arrived, but the weekend after we found some snow to ski on Tannschwärze (1533 m). What followed were quite some changes in the temperature - giving rise to cherry blossom at the end of February in Linz (!). We decided to try out the ski area in Hinterstoder, since there was not much snow elsewhere close to Linz.

Even in Tirol, the mountains were only white at the top. I went there for a short weekend trip to visit friends and family. It was my first time to meet my cousins' twins Nóa and Lína, and of course Pierre and Lára suggested that we'd go climbing at the local Innsbruck gym - these girls will grow up climbing, biking and skiing for sure. Then I visited Martin (from the group of doctoral students) and his family, and of course we discussed a bit the recent news about some sickness that might be starting (and would later be the pandemic). I also visitied my friend Lára (yes, she and my cousin have the same name, they even live in neighboring towns) in Schwaz. Despite the news from Ischgl and other ski areas, no actions were yet made regarding a new pandemic and the organizers of planned conferences in Shanghai and Khon Kaen seemed to still aim for action.

Well, we all know what happened then. Within a few days the atmosphere changed. Suddenly I saw military in the streets and some military air crafts above the city, the staff at the university started packing their screens for home office and I decided to take an earlier train to Munich to not get locked behind borders and unable to board my planned flight. Groundhog day started as upon arrival in Munich people were chilled and cheering on the square, clinging glasses and celebrating - just before heading into lockdown a few days later, carrying big packages of toilet paper and shelves in stores emptied of pasta and conserves.

My flight got canceled over and over again and the civil service in Iceland advised me to find someone in Iceland to contact Icelandair for getting the flight changed. My mom stayed on an endless "you are number 52 in line..." call to get me a ticket via London back to Iceland. On the first leg of the flight passengers were distributed with 2 meters distance and on the second leg it was packed with people (not many flights left to Iceland). I decided to isolate for two weeks upon arrival at home - after all I had been in affected areas - but I did not catch covid.

No need to feel bored in isolation: online teaching via Zoom, grading assignments, home exercises... After isolation, I walked to the sea shore, went climbing, had a surprise Zoom-party on my birthday and went skiing in the spring snow of the Hengill area close to Reykjavík. I also did an intense period of data analysis and went for one weekend to Tröllaskagi up north to ski in the sun.

It was forbidden to meet up inside, so instead meeting up with friends was planned via pick nick in the park, hiking, daytrips for climbing, etc. My nephew Bjarki was able to give a party at his graduation in the spring for the closest family, but soon after that no gatherings were allowed anymore. My friend Guðný was finally getting better after a long period of fatigue, so she and Valentin joined me and Bergur for the highlands around Hveravellir in the summer. I did not take enough holiday in 2020, but rather continued to work throughout the summer. Only in August, I took a week off for a climbing trip to Strandir on the Westfjords with a nice club of Arbida brothers.

In autumn, I prepared distance learning from my bedroom and moved my bed to the room where usually my flatmates were living - it made no sense to look for a new flatmate in the midst of a pandemic. It was wonderful to teach at Hamrahlid Junior College again. I only had one group though, since I was still working on my PhD, but as you know - the law of gas applies to teaching - it takes up most of one's time. I tried out thinking classroom methodologies and various other tasks and group work projects that I had been learning about via my PhD studies. All in all I felt well prepared for the distance teaching. In between I also worked on papers and book chapters for my PhD.

Reykjanes started shaking more frequently and my students, most of which were experiencing earthquakes for the first time (in the international program, students often have only lived in Iceland for a short time when they start the program) were quite shaken during one of the part exams when a magnitude 5 earthquake hit. I was very curious and went for hiking in Reykjanes a few times during the winter, unaware of the trolls plan to open up craters in spring and puke out some lava! Shortly after hiking on Fagradalsfjall, an eruption started in spring 2021.

In January 2021, I went with Ketill for skiing up north in Akureyri and I said hi to my relatives from a distance, taking all precautions due to the pandemic. Ketill quickly learnt backcountry skiing and often dragged me out to hike and ski during the spring. We also celebrated my first full draft of the PhD thesis and as soon as the eruption started in March, we hiked to see the crater, so magnificent. 

Conferences that got postponed from 2020 to 2021 ended up being online conferences. It is quite tough to keep concentrated during a week full of Zoom meetings and also the constructive critique that one normally receives in person at a conference was hard to give and receive. Probably, because there are no coffee breaks - or at least not as usual. Fortunately, my doctoral committee supported me really well with good and constructive critique in spring 2021 and I am sure that the thesis was much easier for opponents to read after I re-structured it following the advice of Peter Liljedahl, Zsolt and Freyja. Thankfully, in September a small conference was held in person in Copenhagen, and just meeting everyone from that working group again was extremely helpful also. Seeing each other online simply is not the same!

After finalizing my thesis and sending it off to opponents, I went to the Westfjords hiking in Strandir. We checked out the waterfall Drynjandi in Hvalá river on a beautiful day, perfect way to celebrate the final thesis point. In June, me and Ketill got to meet Guðný and Valentin's son Finnur - he was 2 months old and it simply had been too risky to allow other than the closest family to meet him until then. I also handed in a book chapter for a Springer book on Mathematics Education in the Digital Era (2nd ed.) and went for my first shot of covid19-vaccine around the same time. One can visibly see in photos from that period how tired I am! Unfortunately, I broke my rules on rest and sleep in the final sprints of writing.

In July, Yoann and Nora came for a visit. We hiked to the volcano and in the highlands. It was hard for me to wind down from working hard, so I did not join them for all their hikes and adventures. Tired as I was, I ended up having an accident on the first day of planned holidays, breaking my foot in an unfortunate pendulum lead fall in south east Iceland. Three doctors said I was only twisted, but finally my GM doctor accepted to send me to X-ray and CT which revealed a truly broken bone. In future, I will fight harder for such imagery. Despite a badly broken bone and swollen tissue from the long time of not totally knowing I was broken, I managed to heal nicely in the end.

During the time I could not walk, I read and prepared for my role as a climbing sport commentator for the Icelandic Broadcasting Service during the Olympics in Tokyo. It was so fun to let the climbing nerd in me roam around the internet gathering information and creating new Icelandic vocabulary for various side of the disciplines of climbing. When it finally was official that my foot was broken, I borrowed stiff ice climbing boots from my friend to protect the foot and had some shoe inserts made to be able to join the conference in Copenhagen. On my way back from Copenhagen, I had to stay overnight in Düsseldorf and managed to meet up with friends and visit the art museum.

It was hard not to be able to climb and thus release my mind from thoughts about my PhD project. I was allowed to swim and bike, but during these two sports it is quite possible to think! Therefore, I had to find other means to clear my head before the doctoral defense and ended up taking the risk of visiting a small music festival called Extreme Chill Festival. Live electronic music with visuals all around can have similar effect on me as climbing. Then, defense day arrived, bright and beautiful. The defense went well and my friends, colleagues and family all helped to create a wonderful party in the evening. It was the highlight of the year to meet, eat, chat and dance (I had stiff boots to protect the broken foot) to techno beats from DJ Atli kanill. After the party, I woke up laughing four days in a row, just at the thought of how fun it had been!

I continued teaching at the University of Iceland School of Education. In November, I also joined some adventures. First, supporting María Huld, jumping in at the latest moment to sing in the choir at the premiere of Are we OK? in Harpa concert hall. Such a beautiful piece with dance by Daniel Roberts. Both music and dance wove themselves into the corridors and stairs of Harpa in a unique way. Second, planning the Baltic Way (mathematics competition) in Reykjavík for youth from 10 countries (mainly the Nordic and Baltic countries). Thirdly and finally, I finally got to meet my friends from the Nordic and Baltic GeoGebra Network in Trondheim, Norway, but within that network, the first seed for my PhD project was planted. It was so wonderful to meet again in person after long time of online teaching and online meetings.

The year ended slow as the pandemic was again on the rise. All family gatherings were cancelled and I simply enjoyed meeting with my parents and grandma and doing small meetups with friends outdoors between Christmas and New Years. For New Years Eve, I fled the firework pollution to go to the country side with Guðný and her family, very cozy. This post ends with some pictures from 2020 and 2021. As you can see, my mom knitted three sweaters for me during the pandemic and I took on many a hike in the neighborhood of Laugarnes.

Gleðilegt/Frohes/Happy 2020!

Myndaflóð ársins // English version below // Link zur deutschen Version

Gleðilegt nýtt ár kæru vinir og vandamenn!

Árið 2019 hófst í Mosfellsbæ með svifryksgrímum og með alla glugga lokaða til að forðast hrikalegan mengunartopp vegna flugeldaofneyslu landans... ég bendi enn og aftur á að það má styrkja björgunarsveitirnar með einfaldri millifærslu í stað þess að kaupa flugelda og einnig selja þær rótarskot (trjáræktarverkefni) og fleira á borð við jólaóróa Björgunarsveitarinnar í Hafnarfirði.

Í janúar dvaldi ég í vinnutörn í Linz í Austurríki og fór í framhaldinu með hópi samnemende þar á ráðstefnu í Utrecht í Hollandi í byrjun febrúar. Við skiptumst í smærri hópa sem hver hafði sína sérhæfingu og ég kynnti mitt verkefni í hópi sem sérhæfir sig í notkun tækni við kennslu á framhalds- og háskólastigi. Þar kynntist ég mörgum nýjum samstarfsfélögum hvaðanæva að úr heiminum auk þess að hitta aftur nokkur sem ég hafði kynnst áður á öðrum ráðstefnum. Við í Linz-hópnum gistum flest saman í tveimur íbúðum nærri ráðstefnustaðnum; doktorsnemar og nýdoktorar frá Austurríki, Brasilíu, Íran, Íslandi, Ítalíu, Ungverjalandi og Úrúgvæ. Þar sem ég var enn að jafna mig eftir úlnliðsbrot gat ég hvorki klifrað, hjólað né skíðað meðan á Erasmus+ dvölinni í Austurríki stóð en ég fór til frábærs sjúkraþjálfara í Linz sem kom hreyfigetunni úr 30-40° upp í að geta aftur gert armbeygjur og jógaæfingar. Aldeilis magnað.

Þegar heim kom hélt sjúkraþjálfun áfram og ég gat loksins byrjað aftur að hjóla, klifra og skíða. Ég nýtti mér nýjar leiðir á leiðsluvegg Klifurhússins við að komast aftur í gang og félagar mínir sem fóru með mér í fyrstu skíða- og fjallaskíðaferðirnar í Bláfjöll og á Hengilssvæðið, voru allir mjög skilningsríkir og þolinmóðir þegar ég fór hægt og rólega af stað. Einnig hélt ég áfram þar sem frá var horfið við að halda leiðauppsetningarkvöld fyrir nýja kvenkyns-leiðasmiði í Klifurhúsinu. Það er gaman að fá meiri breidd í leiðirnar, hver hefur og þróar sinn stíl.

Eftir fund með rektor, konrektor og IB-stallara í MH ákvað ég að halda áfram með doktorsverkefnið veturinn 2019-2020 og fresta því um eitt ár að snúa aftur til starfa í Hamrahlíð. Mætti þó að sjálfsögðu til leiks á kennsluþróunardaginn í MH til að ræða notkun spila við kennslu stærðfræði. Ég ræddi um sama efni og fleira við kennara í Wales síðar um sumarið og spjallaði líka um leiðsagnarmat við félag íslenskra sérkennara og kennara í Kennarafélagi Suðurlands.

Páskana 2019 var haldið norður í land inn Svarfaðardal og upp á Heljardalsheiði í hópi góðra jarðvísindavina. Þar dvöldum við yfir hátíðarnar umkringd fegurð, veðri og vindum og þeystum um á fjallaskíðum í grennd við Heljuskála. Get ekki nógsamlega mælt með þessum nýja og fína skála við fjallaskíða- og göngufólk. Ævintýrinu lauk síðan með ærlegum eftir-páska-þvotti í Sundlaug Dalvíkur og með fulla maga af súpu, salati og brauði frá Gísla, Eiríki og Helga á Kaffihúsi Bakkabræðra.

Í maí lá leið mín aftur til Linz til að skipuleggja og halda utan um framkvæmd ráðstefnu sem þar er haldin tvisvar á ári um nýjungar í menntunarfræði STEAM greina (náttúruvísinda-, tækni- verkfræði-, og listgreinar auk stærðfræði). Þar vann ég líka myrkranna á milli að skýrsluskrifum fyrir áfangamat um doktorsverkefnið mitt. Hefði líklega unnið yfir mig ef lettnesk vinkona mín hefði ekki skotist í heimsókn eina helgi og dregið mig út að leika. Við klifruðum á undurfögrum stöðum í Austurríki í félagi við vini og kunningja úr Kletterfexen hópnum í Linz. Klifur bæði hvílir og skerpir hugann og það hjálpaði heilmikið við að slá smiðshöggið á skýrsluskrifin.

Sumarið var óvenjugott til klifuriðkunar og því auðveldara en ella að skreppa í klifur eitt kvöld eða helgi inn á milli greinaskrifa, áfangamats og ráðstefna. Meðal annars leiddi ég fyrstu 5.7 leiðina í dóti í Gerðubergi, klifraði í fyrsta skipti 5.10a beint af augum (onsight) í Norðurfirði á Ströndum og tók þátt í að bolta og frumfara nýja 5.8 leið þar norður frá líka. Áfangamatið (eins konar próf um stöðu doktorsverkefnisins) gekk vel og var virkilega hjálplegt að ræða við prófdómararana, þau Peter Liljedahl frá Kanada og Kristínu Bjarnadóttur, sem gáfu mér ráð fyrir næstu skref í verkefninu. Peter hélt líka fróðlega vinnusmiðju um kennsluaðferðir sem stuðla að hugsun í stærðfræðitímum og við Ingólfur Gíslason félagi minn á Menntavísindasviði skrifuðum um það stutta grein í Skólaþræði. Ég stefni á að klára doktorsverkefnið einhvern tíma með vorinu eða næsta sumar.

Í lok júlí skrapp ég til Þýskalands á ráðstefnu í mikilli hitabylgju. Okkur til mikils léttis reyndist ráðstefnan vera í eina loftkælda sal háskólans í Essen. Þessi ráðstefna var smærri í sniðum en sú í Utrecht og því betra tækifæri til að ræða við og fá viðbrögð frá reyndu fræðifólki, nokkuð sem er alveg ómetanlegt. Ég var svo heppin að einn félaga minna bauð mér gistingu enda miklu skemmtilegra (og ódýrara fyrir blanka stúdenta) að ferðast á þann hátt.

Ketill flutti af Laugarnesveginum í sumar en sem betur fer er hann ekki langt í burtu svo ég næ að heilsa upp á hann öðru hvoru. Herbergið var heldur ekki lengi autt því fljótlega flutti inn Sara frá Spáni. Verslunarmannahelginni varði ég í göngur og bílabras með góðum hópi vina og félaga þeirra á Hveravöllum við Kjalveg. Veðrið lék þar við okkur og það var dálítið svakalegt að sjá hvað jöklarnir hafa hopað mikið á þessum fimm árum sem liðin voru síðan ég dvaldi þarna síðast. Gestir sem hingað komu frá Linz og gistu á sófanum í ágúst voru líka heppnir með veður. Einn þeirra kom í klifurferð og mér finnst alveg ótrúlegt að hægt sé að koma í vikulanga klifurferð til Íslands og fá gott verður alla dagana - hefði aldrei spáð því fyrirfram.

Haustið var undirlagt af gagnasöfnun fyrir doktorsverkefnið, vinnu með kennurum á grunn- og framhaldsskólastigi, undirbúning fyrir ráðstefnu Stærðfræðafélagsins og einnig skutumst við Freyja á ráðstefnu hjá Geogebru-samstarfsneti Norður- og Eystrasaltslanda í Eistlandi. Doktorsverkefnið mitt á einmitt uppruna sinn í því samstarfsneti.

Mamma varð sjötug á árinu og fagnaði því í Suðursveit með pabba og sjö ára systursyni mínum. Þau pabbi hafa að vanda stutt mig með ráðum og dáð og reglulegum kvöldmatarboðum á árinu og lánað mér bíl til að komast í klifurferðir auk þess sem ég fékk að gista hjá þeim eftir aðgerð þar sem málmplata og skrúfur voru fjarlægðar úr úlnlið. Nú er formlegri sjúkraþjálfun lokið, ég held áfram að gera æfingar og úlnliðurinn er orðinn nánast eins og áður.

Þannig var nú það - stiklað á stóru! Sjálfsagt hefur eitthvað gleymst að nefna og líkt og sjá má í myndaflóði ársins þá var ýmislegt fleira skemmtilegt (helst útivistartengt) brallað inn á milli vinnutarna.

Ég óska ykkur gleðilegs nýs árs og þakka kærlega fyrir gamla árið! Vonandi sjáumst við á nýju ári :-)

---
English version
----

2019 started in Mosfellsbær at the outskirts of the capital area with friends. We had to wear masks and keep all windows closes due to a peak in pollution caused by fireworks... I cannot stress enough that it is easily possible to celebrate the new year without heavy metal polluted trash causing asthma and traumatized animals.

January was spent in Linz in Austria working. Since I was recovering from wrist injury I had to refrain from climbing, skiing or biking but at least the physiotherapist managed to get me from 30-40° movement to slowly being able to do yoga exercises and push-ups again. Quite nice. Before going back to Iceland for more physiotherapy, I joined the group to travel to Utrecht in the Netherlands for a conference. We were a large group of PhD students and post-docs from Austria, Brazil, Hungary, Iran, Iceland, Italy, and Uruguay all having Zsolt Lavicza as our main- or second-supervisor and all joined different working groups at the conference. My working group focused on the use of technology when teaching mathematics. It was nice to meet colleagues from previous conferences and to get to know new colleagues from all over the world.

Back in Iceland I finally was able to go biking, climbing and skiing again. It was a slow start but my friends and Klifurhús (local climbing gym) staff supported me in gradually gaining strength again. Also, I continued to organize some all-female-routesetting-events to introduce girls and women to routesetting. Everyone has and develops their own style of setting routes and it is great to see new setters expand the spectrum of routes in the gym.

After a meeting with the school board at Hamrahlíð Junior College, I decided to continue working on my PhD project in 2019-2020 and delay my return to teaching there until fall 2020. However, I participated in the annual teaching development day and presented a project initiated by Diego Lieban from Brazil on how to use the board game SET in teaching mathematics.

Easter 2019 was spent on the Troll peninsula (Tröllaskagi) with a wonderful group of geoscience friends. We stayed in a nice new hut located on Death Valley Heath (Heljardalsheiði) in mostly good weather conditions with beautiful surroundings. The hut is a gem both for hikers and skiers. After 5 days without a shower it was quite necessary to stop by Dalvík at the local swimming pool and café Bakkabraedra.

In May, I went again to Linz to plan and administrate a local conference on innovation in STEAM education. I was also preparing my midterm evaluation examination in Iceland, restlessly writing a report. Might have over-worked if my Latvian friend Anna had not arrived from Stockholm to drag me out with her to play. We went climbing in beautiful surroundings in the area along with some of my Linz Kletterfexen climbing companions. It is good for mind and body to go climbing and surely helped a lot for the final report writing sprint.

In Iceland, we had a great summer and therefore easier as normal to get some climbing evenings and weekends squeezed in between work on papers and preparations for conferences and my external evaluation exam. Among other things I lead my first 5.7 traditional climbing route in Gerðuberg, W-Iceland, did my first 5.10a onsight in Norðurfjörður, NW-Iceland and took part in bolting and doing the first ascent of a new 5.8 in Norðurfjörður. The external evaluation exam went well and I received a lot of helpful comments from the external evaluators Peter Liljedahl from Canada and Kristín Bjarnadóttir from Iceland. Peter also gave a workshop on how to build a thinking classroom in mathematics. I plan on handing in my PhD thesis hopefully in spring or summer.

There was a heatwave in Germany in July. Fortunately the conference I went to in Essen had some air conditioning in the building. Since this conference was smaller than the one in Utrecht, it was a great opportunity and invaluable to meet and discuss experienced scholars in our field. I was also lucky to be able to stay at a friend's place during the conference, having a chat in the morning during breakfast on the balcony is a good start for the day. Nearby was a beautiful park with big trees giving shadow in the sun.

My flatmate Ketill moved into a new flat in summer and soon Sara from Spain became my new flatmate. However, Ketill does not live faraway and we keep in contact. He joined us end of July/beginning of August for a trip to the highlands for a short vacation with friends and their friends. We stayed in a hut in Hveravellir and it was quite alarming to see how much the glaciers have melted in only five years time (since the last time I stayed there).

The weather was simply amazing many weeks in a row and guests coming from Linz in August surely had an extraordinary experience weather-wise. One of them came to climb and I still find it hard to grasp that one can come to Iceland for one week of climbing and have great weather every day - I would never have guessed that such crazy luck was possible.

In fall, I was busy during that time - collecting data for my PhD project, working with teachers, preparing the Icelandic Mathematical Society bi-annual conference, and going to a Nordic and Baltic GeoGebra Network collaboration conference in Tartu in Estonia. My PhD project originated from exactly that collaboration project.

Mymom turned 70 and celebrated it on the country side with dad and their 7-year-old grandchild (son of my sister). My parents have supported me by regular invitations for dinner, borrowing a car for climbing trips and offering a place to stay when I wasn't allowed to be home-alone after a follow-up surgery in fall: I'm not a cyborg anymore! The metallic plate and screws have been removed from my wrist. When I write this, formal physiotherapy is over, I continue to do some exercises and the wrist is getting back to normal.

That's it - roughly running through the year! Surely forgetting to mention many things  - but you will see some of those and more (mostly connected to the great outdoors) in the pictures from this year.

I wish you a happy new year! Thanks for everything in this year and hope to see you in the new year :-)

Gleðilegt 2019 - Happy 2019

(Deutsche Version hier - English version below)

Myndir frá nýliðnu ári - Fotos vom vergangenen Jahr - Photos anno 2018

Gleðilegt nýtt ár kæru vinir og vandamenn! Takk fyrir allt gamalt og gott og sjáumst vonandi á nýja árinu!

Árið hófst á Suðurlandi í fallegum bústað með Guðnýju og Valentin, Önnu Sjöfn og Guðmundi. Þar dvöldum við til að losna við ógeðslegt mengunarloft sem spáð hafði verið og lagðist yfir höfuðborgarsvæðið. Ég styrki björgunarsveitirnar en kaupi ekki flugelda og sem betur fer eru fleiri að vakna til vitundar um hljóð- og loftmengunina sem af þessu hlýst.

Þetta ár hefur hjá mér einkennst af vinnu við doktorsverkefni og flakk víða um lönd til að kynna það og fá endurgjöf um hvað þurfi að bæta og hvert skuli stefna næst. Auðvitað skaust ég á fjöll og í kletta til að skíða og klifra þegar tækifæri gáfust og skíðaði m.a. metersdjúpum púðursnjó í fyrsta skipti á ævinni en klifurtækifærin voru heldur færri en árið á undan.

Í byrjun janúar prófaði ég í fyrsta skipti að skíða í Ölpunum. Vá! Það verður vonandi endurtekið sem fyrst. Það var reyndar mikil snjóflóðahætta svo ég fór ekkert utan brauta en í framhaldi vikunnar í fjöllunum dvaldi ég í Linz við rannsóknarstörf og þar kynntist ég vinum vina jafnóðum sem stunda fjallaskíði og fjallabretti. Með þeim fór ég í afar mikla skyndiákvörðunar helgarferð í ævintýralandið Gesäuse þjóðgarðinn og síðar skíðuðum við í Roßleithen, á Hochalmkogel og Schafkogel sem eru nær Linz.

Heima á Íslandi tóku við námskeið, undirbúningur fyrir ráðstefnur í Svíþjóð og Danmörku og umfangsmikill lestur fyrir fleiri námskeið í Svíþjóð og Austurríki og sumarskóla í Frakklandi. Á ferðalögunum gafst líka stundum tækifæri til að heilsa upp á vini og fjölskyldu. Það er mjög gaman að hafa tækifæri til að gera rannsóknarverkefni um stærðfræðimenntun á framhaldsskólastigi og ég hef lært alveg ótalmargt um mismunandi leiðir til að styðja undir nám. Það verður gaman að snúa til baka í MH næsta haust með það í farteskinu. Í lok október slasaði ég mig illa í kröppum dansi (stökk upp í þverbita, rann af honum og skall á gólf með úlnlið á þröskuld), þurfti að fara í skurðaðgerð og hef ekki getað klifrað, hjólað eða skíðað síðan í lok október. Hreyfingarleysið leggst mjög á sálina í mér en það stendur þó allt til bóta því ég stunda ég sjúkraþjálfun af miklum móð og er óðum að ná aftur hreyfigetu í úlnliðinn.

Amma Alla kvaddi í febrúar eftir veikindi og er sárt saknað. Stórfjölskyldan og fjölskylduvinir komu því saman norður á Akureyri á ný. Ég hef hreinlega ekki farið aftur norður eftir það (!) en það var ekki planið, bara atvikaðist svona og ég bæti vonandi úr því á nýja árinu - hef til dæmis ekki enn séð listasafnið eftir stækkun.

Sumarið var nokkuð risjótt en líkt og sést á myndunum þá voru nokkrir góður klifurdagar inn á milli, ég kláraði nokkur klifurverkefni á Hnappavöllum, undir Eyjafjöllum og á Akranesi og byrjaði að undirbúa ný. Votviðrið kom ekki í veg fyrir gönguferðir og aðra ævintýramennsku, m.a. fór ég með vinum mínum Bergi og Katli í fróðlega og skemmtilega kajakferð um Heinabergslón. Óskar Iceguide sem leiðsagði okkur um lónið sagði að það væri sjaldgæft að Íslendingar kæmu í ferðirnar svo ég nota tækifærið og mæli með þessu hér með. Ketill flutti til Íslands frá Austurríki í sumar og leigir af mér herbergi. Hann er frábær meðleigjandi og bjargaði mér alveg þegar ég var einhent (mér tókst m.a. að eyðileggja bæði hvítlaukspressuna og dósaopnarann með tveggja-fóta-einnar-handar-aðferðunum mínum...).

Líklega er best að láta myndirnar tala - nokkrar eru úr fórum samferðamanna og vina (t.d. þegar ég sést skíða eða kenna) en langflestar tók ég sjálf.

Kærar kveðjur,
Bjarnheiður

ENGLISH VERSION

Happy New Year dear friends and family! Thanks for good moments in the past and hopefully we will see each other in 2019.

2018 started in the south of Iceland in a beautiful cabin with my friend Guðný and her family. We stayed there to avoid the predicted firework smog in Reykjavík and surroundings. As a teenager I used to find the Icelandic firework craziness and chaos quite cute but now I would prefer it to be less crazy. The SAR (Search And Rescue) teams sell fireworks to fund themselves but instead of buying fireworks I support them directly by donation. Recently more people are getting aware of the sound and air pollution issues with fireworks so hopefully the situation will change in the future.

In order to get feedback and make progress working on my PhD in mathematics education, I traveled quite a lot. Of course I also used weekends and holidays to hide in the mountains and crags to ski and climb whenever possible.

Working in Linz in Austria for a few months the second winter in a row, I decided to bring my skis with me and it was my first time skiing in the Austrian/Swiss Alps. Wow, what an experience! At the beginning of January the risk of avalanches was quite high so I stayed within the barriers of prepared ski-runs but in mid-January I spontaneously went on a back-country skiing trip to Gesäuse national park with friends of friends. It was amazing. Never had I skied in one meter deep fresh powder snow before. Later weekends we also did some off-piste skiing closer to Linz in Roßleithen, on Hochalmkogel and Schafkogel.

Arriving in Iceland again, I prepared conferences in Sweden and Denmark, participated in courses in Sweden and Austria, and in a summer school in France. Traveling so much sometimes also made it possible to meet with friends and family in Europe. It is extremely valuable to me to be able to do a research project in mathematics education on upper secondary school level and I have learnt a whole bunch on how to support teachers and student learning in mathematics. Next fall, I will return to my work in Hamrahlíð junior college and I am already looking forward to experimenting with new things.

At the end of October I had quite a severe accident downtown when celebrating a friends birthday (jumped to hang from a beam, slipped and took a bad fall with my wrist breaking on a threshold) and had to undergo a surgery. Now I am a cyborg and haven't been able to climb, bike or ski for too many weeks. The lack of exercise is tough for my spirit but soon I should be able to return to my active habits and I am making progress via physiotherapy in order to mobilize my wrist again.

My grandmother in Akureyri got sick and passed away at the start of 2018. We had gathered in the summer the year before to celebrate her 90th birthday and now we gathered again in winter time to say goodbye. It is strange to think about that I haven't been to Akureyri since the funeral (!) but it was not intended to be so and I will surely go there this year to visit family and friends and see the newly restored arts museum.

Summer partly had the least number of sun hours ever measured in Iceland but still I found some days to climb, finish off some projects and start new in Hnappavellir, Akrafjall and Pöstin. The rain and storm did not prevent me from going hiking or doing other adventurous things and one of the highlights was going kayaking on the glacial lagoon at Heinabergslón with my friends Bergur and Ketill. Ketill moved to Iceland after living abroad for several years and since I had a room free he became my new flatmate. It has been invaluable having him in the house, expecially when I only had one hand and ruined both the garlic press and the can opener with my silly one-handed-two-footed attempts.

Probably it is best to let the pictures talk - a few are from friends and co-travelers but most of them are mine.

All the best,
Bea