Túrkmenski þjóðfáninn
Sjálfar bökuðum við lummur með rabbarbarasultu af miklum myndarskap í eldhúsi Aniku og skutum í lok kvöldsins skjólshúsi yfir allan hópinn sem tók þátt (!) af því að gleymst hafði að fá lykla að samkomuherberginu en þar var ætlunin að allir hittust yfir snafsi til að spjalla um rétti kvöldsins. Eftir svona sjö sms og jafnmargar símhringingar hingað og þangað hafði ég upp á einum lykilmanni í ca. hálftíma hjólafjarlægð sem ég gjörsvovel mátti ná í lykil hjá.
Fyrir (ótrúlega) skemmtilega tilviljun hitti ég á aðra lykilmanneskju þegar ég var hálfnuð með hjóltúrinn og við komumst öll inn í samkomuherbergið á endanum. Eftir gott spjall var sofið svolítið og laugardagurinn tekinn snemma við reddingar fyrir blakmót alþjóðanema. Það er hin besta skemmtun - jafnt atvinnumenn sem nýgræðingar taka þátt og liðin litrík eftir því.
Um kvöldið voru afhent verðlaun fyrir blakkeppnina og svo hófst partý með tónlist frá öllum heimshornum sem stóð langt fram á nótt. Þar var mikið dansað, mikið gaman, mikið grín. Þau sem báru ábyrgð á staðnum voru þreytt eftir daginn og fóru heim að sofa svo einhvern veginn endaði ég uppi með lyklana. Við Janine fórum að sofa rétt um fimm leytið eftir að hafa skúrað partýstaðinn undir árvökulu auga eigandans og vöknuðum svo árla daginn eftir til að undirbúa árdegisverðarhlaðborð. Varla hægt að tala um svefn þegar maður leggst í bólið í tvo-þrjá tíma...
Þegar allir höfðu troðið sig út af kræsingum var skipt í lið og liðið mitt rústaði strembinni Freiberg-púslu-keppni. Kannski af því að þrjú okkar eru að læra eitthvað tengt myndgreiningu? Það er aldrei að vita... Úff ég hef sjaldan verið eins þreytt og eftir þessa maraþonhelgi. En það þýddi lítið að slappa af - nóg að gera í skólanum, sérstaklega þegar heil helgi fer í eitthvað annað en heimanám!
Gaf mér samt tíma í vikunni þar á eftir til að taka enn og aftur þátt í ISIS (Internationale Studierende in die Schulen) verkefninu. Þar sem sögur af víkingum á borð við Egil Skalla-Grímsson virðast hrella jafnt nemendur sem kennara ákvað ég að skipta yfir í tröllasögur og segja börnunum frá henni Búkollu. Í stuttu máli þá sló þessi saga í gegn og ég fékk þrettán teikningar að gjöf eftir heimsóknina með jafnmörgum nautum, flestum í óðaönn við að míga yfir bálið.
Að auki fylgdi gjöfinni súkkulaði sem ég pakkaði inn handa vinum mínum sem voru að klára Vordiplom og blómapottskall sem nú hangir í eldhúsi Judytu og Viktoriu. Vikuna eftir þetta gróf ég mig nánast í jörð niður við fjarkönnunar-próflestur og rétt aðeins sinnti vinnunni á Alþjóðaskrifstofunni þegar bráða nauðsyn rak til. Við prófundirbúninginn komst ég að því að enginn þeirra sem hafa Geoinformatik (landupplýsingakerfi) að aðalfagi var búinn að taka þetta próf, sumir jafnvel búnir að draga það í þrjú ár (!) svo ekki var alveg á hreinu við hverju væri að búast.
Miðvikudagar eru ofhlöðnustu dagar vikunnar hjá mér og próf-miðvikudagurinn 14. nóvember var vægast sagt strembinn. Prófið var munnlegt (á þýsku að sjálfsögðu), stóð í rúman klukkutíma og þar var allt efni tveggja námskeiða tekið mjög ítarlega fyrir - ég kom hreinlega titrandi út. En líka mjög kát og glöð því það gekk vel. Skoppaði niður fjallið, rétt náði að borða hádegismat og mætti svo í tíma og á fundi hvern á fætur öðrum fram til átta um kvöldið.
Þennan kall gerðum við Judyta og Viktoria eitt kvöldið eftir langan lærdómsdag innandyra
Fimmtudag og föstudag eftir þetta var jarðfræðihúsið heimili mitt. Einn prófessoranna okkar er svolítið íslenskur í sér - fær gjarnan skyndihugdettur á borð við að halda samþjöppuð námskeið með erlendum gestafyrirlesurum og tilkynnir á síðustu stundu hvers sé að vænta. Að þessu sinni fékk hann til sín franskan prófessor sem tilheyrir gOcad-teyminu frá Nancy og hann matreiddi fyrir okkur væna tólf tíma af þrívíddar-líkangerð.
Á námskeiðinu kynnstist ég Fernando, perúskum jarðfræðingi sem var að farast úr áhyggjum yfir þýskuprófinu sem bíður hans í janúar. Kom honum í samband við Daniel, þýskan félaga minn sem langar að læra spænsku og hefur heppilega áhuga á nákvæmlega sama sérsviði og Fernando í jarðfræði (tilviljun?). Við hittumst öll heima hjá Aniku á laugardaginn til að baka pizzu og fórum svo í kvöldgöngutúr upp að Reiche Zeche og um gamla bæinn.
Til að halda upp á próflokin fór ég svo með nokkrum DAAD-styrknemum í Semperoper daginn eftir. Húsið er mjög tilkomumikið að innan og við fengum líka að hlýða á hljómsveit tónlistarháskólans í Dresden. Þau léku verk eftir Dieter Schnebel, Alban Berg og Johannes Brahms og ku sérhæfa sig í 20. aldar tónskáldum en samt fannst mér hljómsveitin ekki ná góðu samspili fyrr en í Brahms - frekar skrýtið.
Þessa vikuna tók ég viðtal við prófessor Wagner fyrir háskólablaðið að beiðni AKAS og Alþjóðaskrifstofunnar. Hann er "umboðsmaður erlendra nema" og hafði frá ýmsu mjög athyglisverðu að segja - kem kannski að því seinna - þetta er að verða svo löng færsla. Hér í Saxlandi er frídagur að nafni Buß- und Bettag ("snúðu þér til guðs og biddu bænir dagur") þann 21. nóvember. Þennan dag nýttum við AKAS-liðar til að skreppa til Berlínar. Læt myndirnar tala fyrir þá ferð.
Á föstudaginn sat ég nefndarfund um málefni alþjóðanema við háskólann sem fulltrúi stúdentaráðs. Þar komst ég að því (utan dagskrár fundarins) að þótt annað hafi staðið á öllum pappírum frá DAAD í fyrra, þá er smá möguleiki á að ég geti fengið annan 10 mánaða styrk fyrir þetta ár - ætla alla vega að kanna málið. Svo heimsótti ég skorarformann stærðfræðiskorar og fékk staðfest að diplómuverkefnið mitt sé "nægilega stærðfræðilegt". Húrra fyrir því!
Í gær var haldin stór menningarhátíð allra félaga í Freiberg sem tengjast menningu landa heimsins á einhvern hátt. Alþjóðanemar létu sig að sjálfsögðu ekki vanta, sumir elduðu og bökuðu alla nóttina, margir dönsuðu, sungu og sýndu kúnstir uppi á sviði og umfram allt skemmtu sér allir saman - jafnt heimamenn sem aðfluttir, börn og gamalmenni. Sjálf söng ég nokkur þjóðlög a capella uppi á sviði, smakkaði mat frá fimm löndum og dansaði svo við frönsku hljómsveitina les Trou'Balourds í lokin. Læt þessum pistli lokið að sinni.
