Bíumbíum bamba, tjútt og trallara

Eftir nokkra blúskennda daga með haus að springa og fleira miður skemmtilegt komst lífið aftur í samt lag, eða öllu heldur, ég ákvað að þetta gengi ekki lengur, varð eins og Mía hér að neðan og dreif mig svo í útilegu.

Í ham eftir blústíð

Ferð Nordjobb til Hveragerðis varð betri en nokkur hafði þorað að vona. Veðrið var með allrabesta móti, mikið glens og grín og við Alma rifjuðum upp herbergisvinskapinn góða - frekjuðumst meira að segja til að fá stærsta tjaldið út af fyrir okkur! Borðhnífur sem ég slysaðist til að taka með reyndist eini hnífurinn í ferðinni og fékk því það hlutverk að skera niður grænmeti, pylsur, ávexti og fleira matarkyns ofan í tæplega þrjátíu soltna maga - geri aðrir borðhnífar betur. Amerísk grænmetisætu/kúreka mæðgin settu skemmtilegan svip á kvöldleikina auk þess sem splitt-maðurinn og sá halti áttu sína spretti. Fátt tók líka fram þætti Ölmu i upphitunarleiknum, en þar tók hún upp hjá sjálfri sér að þýða jafnóðum yfir á ensku leikreglurnar sem Katrín þuldi á sænsku. Óborganlegt.

Hamingjusöm Nordjobb-hrúga

Sunnudagurinn var síðan algjört helvíti. Eins og hann hefði nú getað orðið góður dagur! En nei... Mig hafði sosum grunað að blúsinn væri undanfari blæðinga og það reyndist rétt. Að þessu sinni virkaði hins vegar voltarenrapídið ekki sem skyldi og ég var því að drepast allan daginn úr verkjum. Jiminn. Hélt út rútuferðina án þess að kasta upp, Alma skaut yfir mig skjólshúsi þar til ég komst heim og úff, ég náði ekkert að hjálpa henni við tiltekt eftir ferðina. Síðan átti þetta bara eftir að versna. Ég man að á einhverjum tímapunkti lá ég á gólfinu, engdist og söng eitthvað eða raulaði. Svo mókti ég líka dágóða stund og hreinlega hlýt að hafa verið með óráði þarna á tímabili. Enn á ný minntist ég hennar langömmu minnar sem lá víst svona rúmföst að kálast í tvo daga í hverjum mánuði og þá var sko (eins og ég kannski var búin að skrifa áður) bara litið á þetta sem leti, takk fyrir! Engin lyf til.

Þetta er í Noregi og lýsir kannski ekki alveg sunnudeginum atarna en...

Skreið svo saman á mánudagskvöldið. Þessir tveir dagar voru meir en nóg fyrir mig en eitthvað svona svipað var víst hjá henni (Vatnamælinga, ekki Stiguls) Ásu í heila átta mánuði. Úffpúff. Ekki nema von að aumingjans Ása hafi verið að veslast upp! Þar til uppgötvaðist hvað amaði að henni - Addíson sjúkdómur - taddara, og núna er hún að hressast, húrra, húrra! Heppilega var hann John F. Kennedy með þennan sjaldgæfa sjúkdóm og því búið að rannsaka hann heilmikið. Munið: Ef þið veikist af sjaldgæfum sjúkdómi, hafið það þá sjúkdóm sem einhver frægur hefur fengið, annars er víst líklega lítið sem ekkert búið að rannsaka hann.

Herra Kennedy

Þetta er nú svei mér skemmtilegt, fullt af svona ógleðisjúkdómasögum og svoleiðis! Jájá en núna er ég sumsé aftur orðin kát og glöð og daginn eftir mánudaginn var þriðjudagur. Þá komu Hlín, Billi, Lára og Claire í mat. Það var geysigaman og ekki síður heppilegt, því um hádegisbilið á þriðjudaginn var mér einmitt tilkynnt að ég yrði send austur á land í mælingaferð snemma morguninn eftir. Það var því ekkert útlit fyrir að ég gæti ferðast neitt með Láru og Claire áður en Claire færi heim til Lúxemborgar. Einnig varð kvöldverður með þýskum ferðamönnum og heil sumarbústaðaferð í Húsafell að víkja fyrir vinnunni. Þannig fór um sjóferð þá.

Claire fékk að sjálfsögðu hákarl og brennivín

Ferðin var auðvitað hin ævintýralegasta. Þannig eru vatnamælingaferðir alltaf. Fullar af stórbrotinni náttúru, síbreytilegu veðri og óvæntum uppákomum. Til dæmis hittum við akkúrat á liggjandi í Fossá, Hamarsá og Geithellnaá, komum í Fjarðará einmitt þegar þrýstiskynjarinn bilaði og gátum því skipt um skynjara í hvelli og hittum á logn og blíðu rétt meðan tekið var 100 metra hitasnið í Lagarfljóti, þannig að hitaferillinn varð beinni og fallegri en nokkru sinni - meira að segja voru komin hitaskil í vatnið! Jáégskalskosegjaykkurþað.

Egill við vitjun í Fossá

Á heimleiðinni á föstudaginn vorum við búin að gera svo margt á stuttum tíma að mér fannst sem það hlyti að vera laugardagur. Við ákváðum að bruna í bæinn fram á nótt en við Múlakvísl og Jökulsá á Sólheimasandi var svo mikil jöklafýla að við beinlínis urðum að tékka á leiðninni, hreinsa leiðniskynjarana og fleira smálegt. Meðan við vorum að grúska þarna á brúnni yfir Jökulsá á Sólheimasandi þutu margir bílar hjá - svo hratt að við bjuggumst nánast við því að fjúka fram af í beljandi fljótið. Elsku bestu: Ef þið akið fram á fólk að vinna úti á brú HÆGIÐ ÞÁ FERÐINA. Takk fyrir.

Svæðið kringum Kötlu

Nokkrir hægðu reyndar á sér og voru forvitnir um hvað væri að gerast, hvort Katla væri nokkuð að bæra á sér, en leiðnin var ekkert óeðlilega há og líklega var þetta bara undanfari venjulegs hlaups. Við komum svo í bæinn rétt upp úr klukkan fjögur um nóttina svo ég ákvað að sleppa Húsafellsferð en sofa frekar fram á hádegi, spila við Matthías og Bjarka í rólegheitunum og skreppa í sund. Sé svo til hvernig spilast úr afgangnum af helginni.